όταν μπορείς να σφίξεις στην παλάμη σου τον ήλιο.
όταν τα σεντόνια, σου θυμίζουν θάλασσα θεριεμένη.
όταν τα μαλλιά σου, ποτίζουν ακτίνες φωτός και αλάτι.
όταν περπατάς και τα βήματά σου μένουν άσβηστα.
όταν έχεις τον ουρανό για ταβάνι και λάμπα το φεγγάρι.
τότε...
σίγουρα είσαι κάπου που δεν θα λησμονήσεις σύντομα και θα λες πως ίσως κάπου, κάπως βρήκες τον παράδεισο που σου ανήκει, την δική σου προσωπική γαλήνη, και θα περιμένεις πότε θα κατακτήσεις τις στιγμές σου για να βρεθείς πάλι εκεί, εκεί που θα σου δωθεί η ευκαιρία να γίνεις ξανά ένα με όλα.
ως τότε εγώ θα σου ευχηθώ την καλή επιστροφή και γόνιμο φθινόπωρο
