Είναι που φεύγει η μέρα, και οι σκιές, αφού έπραξαν το έργο τους σε εσωτερικούς χώρους καλύπτωντάς τους με το γνωστό μάυρο χρώμα τους, συνεχίζουν απτόητες όπως κάθε μέρα και καλύπτουν τις κόγχες στους τοίχους, την πίσω πλεύρα ενός σωλήνα, τους πίνακες της φιγούρας, η οποία συνεχίζει παρόλη την ερημιά του τοπίου και στέκεται, αντιστέκεται κάπου χαμένη σε ένα από τα άπειρα στενά της Ρώμης. Θέλω η όλη φάση να είναι συμβολική ως προς το κλίμα των ημερών και την σκιά που καλύπτει την Μεσόγειο και εξαπλώνεται. Μέσα μου θέλω τον ήλιο να είναι κοντά, και ξέρω πως αν εκείνη την στιγμή, ήταν που έφευγε την επόμενη μέρα θα επανερχόταν διαφημίζοντας τα έργα της με το καλύτερο φως του. Γιατί η ζωή παίζει σε διπλό ταμπλό, και όπου υπάρχει το σκοτάδι και ο φόβος υπάρχει και το φως και η αγάπη.
