Τα μέρη που κάποτε δημιουργήθηκαν για να στηρίξουν ένα τόπο κάτω από τις γερές σιδερένιες κολώνες τους, τα μέρη που σφήζαν από εργαζόμενους και ζωή, σήμερα μιας καθημερινής απόγευμα, μίζερα πια και ξεβαμμένα, ενσωματωνονται στην ακινησια του τοπίου. Αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης κατρακύλας αυτά τα μέρη κοντεύουν να γίνουν αξιοθέατα και γραφικά, θυμιζωντάς μας τις μέρες της μιας κάποιας ξεχασμένης ανάπτυξης που τα γέμιζε με κίνηση-ζωή. "Όσο πιο αργά κινήσαι, τόσο πιο γρήγορα πεθαίνεις" άκουσα κάπου, και αναρωτιέμαι τί γίνεται αν δεν κινήσαι καθόλου.
