Ανάκτηση

Κυκλοφοριακός σουρεαλισμός...το πλήθος μπορούμε να σταματήσουμε την ροή, αλλά αν δεν συνεργαζόμαστε μεταξύ μας, θα συνεχίζουν να μας εξουσιάζουν οι αξιολύπητες καρέκλες τους.Τροφή για την σκέψη του κοσμάκη.

Για μας..

Το κερδίσαμε το καλοκαίρι και φέτος. Αν όχι όλοι εύχομαι οι περισσότεροι, να ξεκόλλησαν, έστω και για τους πισινούς τους μόνο, από καρέκλες καναπέδες, τα μάτια από τις τηλεοράσεις... Είναι εκπληκτικά, τα πράγματα εκεί έξω, και δυνατά, και αεράτα.

Καλό Φθινόπωρο(γιατί τώρα άρχισα να το καταλαβαίνω)

Ένα Χειμωνιάτικο Ποστ.

Σεχτήρια στην Σέκτα είτε είναι τρομοκράτες είτε είναι "τρομοκράτες". Σε αυτούς που σηκώνουν όπλο και σε αυτούς που παίρνουν μέτρα για να προφυλάξουν την πατρίδα. Το σίγουρο είναι ένα: και οι δύο πράττουν το έργο τους για το "κοινό καλό" τελικά. Ως πότε; Φτάνει. Η βία φέρνει κ άλλη βία και ως γνωστόν δεν είναι μόνο σωματική. Φτάνει. Φτάνει "κύριοι". Υπάρχουν και άνθρωποι σε αυτόν τον τόπο που ξέρουν το καλό τους.

Διπλό Ταμπλό

Είναι που φεύγει η μέρα, και οι σκιές, αφού έπραξαν το έργο τους σε εσωτερικούς χώρους καλύπτωντάς τους με το γνωστό μάυρο χρώμα τους, συνεχίζουν απτόητες όπως κάθε μέρα και καλύπτουν τις κόγχες στους τοίχους, την πίσω πλεύρα ενός σωλήνα, τους πίνακες της φιγούρας, η οποία συνεχίζει παρόλη την ερημιά του τοπίου και στέκεται, αντιστέκεται κάπου χαμένη σε ένα από τα άπειρα στενά της Ρώμης. Θέλω η όλη φάση να είναι συμβολική ως προς το κλίμα των ημερών και την σκιά που καλύπτει την Μεσόγειο και εξαπλώνεται. Μέσα μου θέλω τον ήλιο να είναι κοντά, και ξέρω πως αν εκείνη την στιγμή, ήταν που έφευγε την επόμενη μέρα θα επανερχόταν διαφημίζοντας τα έργα της με το καλύτερο φως του. Γιατί η ζωή παίζει σε διπλό ταμπλό, και όπου υπάρχει το σκοτάδι και ο φόβος υπάρχει και το φως και η αγάπη.

Στο λιμάνι

Τα μέρη που κάποτε δημιουργήθηκαν για να στηρίξουν ένα τόπο κάτω από τις γερές σιδερένιες κολώνες τους, τα μέρη που σφήζαν από εργαζόμενους και ζωή, σήμερα μιας  καθημερινής απόγευμα, μίζερα πια και ξεβαμμένα, ενσωματωνονται στην ακινησια του τοπίου. Αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης κατρακύλας αυτά τα μέρη κοντεύουν να γίνουν αξιοθέατα και γραφικά, θυμιζωντάς  μας τις μέρες της μιας κάποιας ξεχασμένης ανάπτυξης που τα γέμιζε με κίνηση-ζωή. "Όσο πιο αργά κινήσαι, τόσο πιο γρήγορα πεθαίνεις" άκουσα κάπου, και αναρωτιέμαι τί γίνεται αν δεν κινήσαι καθόλου.

Η κούκλα

Μέρες γιορτινές όντως, και κόσμος πλημμύρα παντού. Και κάπου εκεί και εγώ ψάχνω την έξοδο προς την ηρεμία και την αφοσίωση στον εαυτό, ωσπού ξαφνικά μέσα στο ανίερο και αδηφάγο πλήθος, ξεχώρισαν δυό μαύρες φιγούρες σαν σκιές του απομεσήμερου, βρέθηκαν μπροστά μου, ήρεμες, πράες δίναν την παράστασή τους και αυτές όπως όλοι οι άλλοι με τον δικό τους, αξιοθαύμαστο τρόπο... Ήταν δύο καλλιτέχνες στην όδο, των καταστημάτων και της φασαρίας, των περιφερόμενων και των μόνιμων. Με εντυπωσίασαν, τους απαθανάτισα, έφυγα.